Przeciągnęła się na dachu i zamruczała. Słońce powoli zaczęło nagrzewać blachę, która ocieplała przyjemnie; Yoruichi otworzyła wpierw jedno oko, zaraz drugie. Przydałoby się śniadanie, jednak – w przeciwieństwie do Kisuke – Kapitan Drugiego Oddziału nie zorganizowała sobie jeszcze życia w Karakurze.
Ten to miał dobrze.
Właściwie… była Kapitan Drugiego Oddziału – sprecyzowała po chwili. Skrzywiła się, lecz zaraz w jej oku jakby coś błysło. Chyba po prostu czas najwyższy przestać tak o sobie myśleć.
Z delikatnym uśmiechem lekko wygramoliła się z dachu, zanim jeszcze w dole, na ulicy, zaczęli pojawiać się ludzie. Postanowiła, że prysznic weźmie w sklepie, gdy tylko tam wróci; wpierw zeszła po stalowej drabince na poddasze. Potem na czwarte piętro, trzecie i w końcu drugie.
Nie przerażała jej cisza w pustostanie. Oznaczać mogła jedynie tyle, że Hirako, Hiyori, Lisa i cała reszta jeszcze się nie wybudzili. Yoruichi ani na sekundę nie przestawała wierzyć, że prędzej czy później i tak to nastąpi. Chciałaby być wtedy przy nich.
Skręciła w prawo, wyjrzała delikatnie zza winkla, wciąż się uśmiechając. Jednak natychmiast zrzedła jej mina, oczy nieznacznie rozszerzyły się, a płuca wstrzymały oddech.
Hirako, Hiyori, Lisa i cała reszta zniknęli.
***
Tsukabishi nie budził Kisuke, choć wiedział, że ten obiecał pomóc mu dziś przy towarze. Wstępne zaopatrywanie sklepu, by mógł funkcjonować także wśród ludzi, a nie tylko dla czasem stacjonujących w okręgu Karakury Shinigami, było zajęciem o tyle czasochłonnym, o ile bytów nad tym pracujących było mniej. Tessai wprawdzie mógł liczyć na młodego Hanakari Jintę i jego przyjaciółkę Ururu, jednak nie chciał tego robić, mimo że dzieci, odkąd rozpoczęły pracę, zaczęły zachowywać się nad wyraz niepokojąco. Przede wszystkim przybyło im tężyzny i szybkości, a Ururu nawet cięższe kartony potrafiła założyć na sporą wieżę za sklepem. Robiła to, zawisając na moment w powietrzu, choć zdawała się sama tego nie dostrzegać. Młody Hanakiri natomiast, widząc to z boku, próbował tego samego. Wychodziło mu w większym bądź mniejszym stopniu.
Lecz wychodziło.
Tsukabishi acz nie ukrywał, że przydałby mu się Kisuke. Wiedział, że powinien przypomnieć mu o obietnicy pomocy chociażby dlatego, by Urahara-dono kiedyś mógł mu za to podziękować. Lub po prostu poczuć się lepiej i zrobić coś pożytecznego. Z drugiej strony Tsukabishi bardzo nie chciał mu przeszkadzać. Nocą słyszał, że Urahara źle śpi, raczej krząta się po pokoju i czasem nawet mówi do siebie. Tsukabishi nie wiedział, co dokładnie, ale same stłumione zza ściany dźwięki wystarczyły, by wywnioskować, co Urahara robił teraz, za dnia. Brakiem wychowania byłoby go wyrywać ze snu.
Przecierając blat przed otwarciem sklepu, Tessai spojrzał przez okno. Uśmiechnął się pod wąsem, gdy w oddali zobaczył zbliżającą się Yoruichi. Tsukabishi zmrużył oczy, by uchwycić jej skok i udało mu się jak nigdy. Zanim zdążył się za to pochwalić, Yoruichi już waliła pięścią w drzwi, a zanim zdążył do nich podejść – młoda Shihōin przycisnęła dłonie do szyby i wsunęła między nie głowę. Zrobiła krok w tył dopiero, gdy cień Tsukibashiego pojawił się na drzwiach.
Tessai przekręcił zamek. Jeszcze dobrze ich nie otworzył i się nie odsunął, a Yoruichi wpadła do środka.
– Nie ma ich!
– Hoo… – Zmarszczył czoło i podrapał się po policzku. Odwrócił się na pięcie, by ruszyć po schodach, ale zaraz poczuł na ramieniu dłoń.
– Nie.
Już nie postąpił kroku.
– Lecz Yoruichi-san… – Właściwie ze wszystkich akurat jej nie podejrzewał najmocniej, że w stanie problemu o tak dużej skali to ona (nawet bardziej niż on!) nie będzie chciała budzić Kisuke. – W trójkę znajdziemy ich szybciej.
– Poradzimy sobie. I tak już za bardzo się wini.
A gdy Tsukabishi przytaknął skinieniem głowy, dodała:
– I pewnie znów wpadłby na coś głupiego.
***
Kisuke dostrzegł przez szybę w swoim pokoju, że Tsukabishi i Yoruichi gdzieś wyszli i dopiero wtedy zszedł na parter. Jincie i Ururu kazał zamknąć sklep całkowicie, no, przynajmniej na cały dzień. Spod lady w części kuchennej wysunął niepełną skrzynkę sake, zabrał kilka sztuk, wyznaczając kierunek na zaplecze.
Potrzebował ciemni. Wiedział o tym, więc nieporadnie zszedł po drabinie do hali treningowej, z butelkami pod pachą. Zrobił jeszcze parę rund góra-dół, drabina a schody na piętro, zabierając ze swojego pokoju kilka koców i poduszkę, Benihime, aż wreszcie Hōgyoku. Leżało na łóżku, połyskując nęcąco.
Zanim je podniósł, przełknął ślinę. Wziął je w dłonie ostrożnie – z należytym szacunkiem, ale i biorąc pod uwagę swoją ogólną tendencję do nieuwagi. Nie, nie mógł sobie teraz na nią pozwolić. Ostatni raz zszedł po schodach na parter, a stukot sandałów roznosił się echem po domu. Na drabinie prowadzącej do podziemia też pobrzmiewało, w wąskim, długim zejściu odbijając się od ścian znacznie mocniej.
Niebezpośrednio pod zejściem, ale nieco dalej, za skałami, Kisuke rozłożył składany stół. Na nim – koce i poduszkę, a na niej – sferyczną kulę. Spojrzał na wszystko, wcale nie odczuwając zmęczenia; podekscytowanie widoczne w błyszczących na widok kryształu oczach zdradzało wszystko aż nazbyt jednoznacznie.
Kisuke odetchnął kilka razy głęboko. Sięgnął po jedną z butelek i, już nad niczym się nie zastanawiając, drżącymi palcami odkręcił ją, sążniście zaciągnął się z gwinta. Odsunął go od ust a, po namyśle, wziął jeszcze jeden łyk. Dopiero wtedy odstawił szkło pod stół, kręcąc nim w piasku, by się nie przewróciło. Powoli rozwiązał pas, ciemnozielone kimono rozchylając na piersi. Lodowate palce wywołały nieprzyjemny dreszcz; Kisuke spojrzał na nie, klasnął i potarł dłońmi. Zamknął oczy i wstrzymał dech.
– Jikanteishi – szepnął.
Zakazane Kidō poznał dzięki Tsukibashiemu, ten jednak nigdy nie inkantował, mała więc szansa, by Kisuke teraz się udało; warto było jednak spróbować. Zielone światło pomiędzy palcami zebrało się powoli w szmaragdowym sześciokącie, Urahara rozsunął palce, by je powiększyć, wypuścić, jednak po chwili znikło. Czas się nie zatrzymał.
No i trudno. Przecież i tak nadal istniała szansa, że nikt nie zdoła mu przerwać, prawda? Byłoby to nad wyraz niebezpieczne. Gdyby Yoruichi-san wpadła tu w szale i zabrała Hōgyoku w połowie transmisji, kto wie, co by się stało…?
Kisuke tego nie wiedział i wcale nie chciał się o tym przekonywać. Przestał gdybać i zabrał się do roboty.
Usiadł na stole, a kulę delikatnie ułożył na dłoni. Połyskiwała w niej setka dusz dokładnie tak samo jak zawsze. Urahara położył się na poduszce i położył Hōgyoku na sercu. Było idealne; przytrzymywał je, oddychając miarowo. Zamknął oczy. Musiał się wyciszyć.
A jak się nie uda…?
Ach, bzdura, czego miałby się innego spodziewać. Nie był wcale głupi; przecież nie zrobiłby sobie krzywdy. Wręcz przeciwnie – to właśnie instynkt przetrwania pozwalał podejmować najtrudniejsze, nieraz skrajne decyzje. Wszystko, aby przetrwać.
Aby żyć.
Albo by stać się silniejszym.
Kisuke wierzył w to, że każdy w obliczu największego zagrożenia wiele mógł poświęcić dla swojego życia. A jeśli kogoś w tym życiu bardzo się skrzywdziło – to i dało się działać dla niego. Czy ci, których skrzywdził, zasłużyli na poświęcenie z jego strony? Nad odpowiedzią nie zawahał się ani przez moment.
– Ciii… – zaświszczał przez przymknięte usta.
A więc zrobi to! Dawno postanowione. Ale przecież też trochę dla siebie, zresztą kogo próbował oszukać. Będzie mógł jakoś przetrwać w Karakurze, a reiatsu Shinigami może nie zaniknie tak szybko… Może nie zaniknie wcale? Kisuke zdało się, że Hōgyoku na tę myśl zaczęło lśnić nieco mocniej. Poza tym przecież Hirako i reszta mogliby stanowić pewne zagrożenie, tak? W najgorszym wypadku ktoś musiałby ich okiełznać. Shinigami po hollowfikacji, na przykład, pewien swoich mocy.
Uda się.
Taki Shinigami, który też przyjmie Hōgyoku zupełnie świadomie. Nie – nieprzytomny i umierający, ale w pełni życia. No więc wpuści światło dusz do siebie i zniszczy tę żałosną granicę dzielącą dwie istoty duchowe, dwa światy. Zespoli Shinigamich i Pustych. Społeczność Dusz i Krainę Wiecznej Nocy. A może właśnie wtedy będzie mógł wejść do Hueco Mundo jak do domu…?
Brzmi jak plan.
Ciepłe Hōgyoku nie ciążyło Kisuke. Nawet zdało mu się, że zaczynało przyjemnie grzać. Grzało pewnie na te wszystkie ciepłe sercu myśli, które same garnęły się na tapet.
Gdyby kula okazała się kluczem do Hueco Mundo, Kisuke mógłby tam wejść i odpłacić Aizenowi za wszystko. Nie tylko za to, co zrobił z Hirako, ale też za wygnanie, zszargane nerwy, zniszczoną reputację, żal Yoruichi i wszystkie wstrzymane eksperymenty, plany, które trzeba było porzucić. Mógłby zmieść tego parszywca jednym skinieniem Benihime! Złapać go w Sajō Sabaku albo w Gochūtekkan, a później katować Kidō zaklęcie po zaklęciu… Urahara zamknął oczy, delikatnie się uśmiechnął, mocniej przycisnąwszy Hōgyoku do nagiej piersi. Tak!! Wykończyłby Aizena Trzema Utworami Wzbronienia, dźgając szpilami jak shikai Kuchiki Byakuyi, tylko mocniej.
O setki szpil mocniej.
To działa, już działa! Cii... Ciii...
O, Aizen… Chyba nie myślałeś, głupcze, że kiedykolwiek ci się upiecze…? Jeśli z Hōgyoku otworzy się Garganta
przyjdę tam i cię zabiję
Zabiję!
– Zabi…aaach!! – Kisuke krzyknął, gdy poczuł ból.
Spojrzał na Hōgyoku i zobaczył, jak razi jasnym światłem; wszczepiało się powoli, jakby wsiąkając w skórę. Parzyło jak rozżarzony węgiel, a palenie to z każdym calem rosło niebotycznie. Nie dało się wytrzymać! Jak przetrwać? Co się z nim działo?!!
Kisuke zacisnął zęby, omal nie przegryzając języka, złapał za kulę dusz i szarpnął nią nieudanie. Wił się, unosząc plecy, a Hōgyoku wbijało się coraz głębiej i goręcej. Krzycząc, Urahara zacisnął palce na krawędzi stołu. Wierzgał co sił, zanosząc się płaczem; zawodził, a z oczu pociekły mu łzy. Nogą strącił butelkę.
Zabiję…
Zabije… mnie – przeszło mu przez myśl, a strach pogorszył drżenie i na moment odebrał dech. Kisuke czuł, że wprawdzie serce ma na miejscu, a jednak to samo wydawało się być teraz gdzieś w przełyku. Bolało, tak kurewsko bolało!
Ostatkiem sił spróbował otworzyć oczy i zawiesić wzrok na jasnej imitacji nieba. Choć Hōgyoku rwało jego ciałem w spazmatycznym dygocie, podświadomość kazała mu nie tracić przytomności. Walczył o nią, kłócąc się sam ze sobą, całą siłę wkładając w to, by się temu nie poddać. Oddech powrócił do niego tak prędko, że Urahara aż się zakrztusił, a serce zaczęło walić jak młotem; Hōgyoku wnikło już w połowie. Kisuke mocno wychylił się i sięgnął ręką po butelkę. Stłukł ją o krawędź stołu, a odór sake uniósł się w powietrzu. Urahara z całej siły wbił szkło tuż przy krysztale, podważył je, drąc się jeszcze głośniej. Czuł, jakby wyrywał sobie serce, to kłóciło się z nim, nie chciało wyjść, a setki dusz wnikały w niego siłą, błyszcząc złotym blaskiem.
Część Kisuke kąpała się w tym blasku; część – nie chciała więcej.
Już żadnej mocy, już dość, dość, nie chcę jej, nie chcę!
– Proszę!!
Wysunął ostrą końcówkę i ciął sferyczną kulę tak, jak wystawała. Blask zmalał, aż w końcu zniknął zupełnie, a połowa Hōgyoku w ręce Kisuke jakby zaszła mgłą. Spojrzał na jego resztkę i dostrzegł, że liczba dusz w środku naprawdę się zmniejszyła. To nie był sen, miał je w sobie, a jednak nie czuł się wcale inaczej...
Wcale nie jesteś wyjątkowy.
Cisnął nią przerażony przed siebie, rozbiegany wzrok skierował na pierś. Reszta wniknęła już w jego ciało, a to zasklepiło się za nią prawie całe, poza broczącym krwią nacięciem obok. Nie było, na szczęście, głębokie.
Kisuke odetchnął ni to z ulgą, ni to z rozżaleniem. Roztrzęsiony leżał tak dłuższą chwilę, miarkując oddech do przynajmniej znośnie szybkiego. Nadal drżąc, otarł pot z czoła i zaraz coś szarpnęło nim w dół, w konwulsjach. Zwymiotował na piach.
Jeszcze się dobrze nie podniósł, żółć wciąż zalewała mu usta, gdy dotarł do sedna materii. Rzyganie było tak nowe jak uczucie chorobliwego zmęczenia, jak i paniczny strach o przetrwanie, jak desperacja w czynach i w końcu proszenie o to, czego wcale się nie chciało, byleby żyć. To wszystko było tak… ludzkie.
Na tę myśl Kisuke bardziej zbladł. Spojrzał to na swoje dłonie, to na leżącą nieopodal na kocu Benihime. Wyciągnął je po nią i… nie poczuł już nic. Jakby jej tam wcale nie było lub jakby zamknęła się przed nim szczelnie, jakby stracił z nią więź. Zachłysnął się tą świadomością, a lodowaty dreszcz przeszedł mu wzdłuż pleców.
Nie chcę cię… – nie rozpoznał, czy to on, czy usłyszał to gdzieś z zewnątrz; czy to była ona…? Zawiesił wzrok na Hōgyoku wystającym z piasku, które powoli przybierało pierwotny kształt, uzupełniając się samoistnie. Dusze zawiązywały się w kulę, lecz widać, że były rzadsze. Kisuke zużył je na swe życzenie i nic z tego nie wynikło. Stracił je wraz z nią.
Szkarłatna Księżniczko… Teraz ja kwilę.
I wtedy do niego dotarło, że Hōgyoku było potężniejsze, niż chciał.
***
Tsukabishi nie dorównywał jej tempem, ale nawet nie zamierzał. Postanowił, że będzie czuwał w pobliżu, gdyby uciekinierzy zdecydowali się wrócić. Trochę na to liczył; wszedł na drugie piętro pustostanu po starym ośrodku zdrowia, stanął pochmurny wśród ciepłych koców, najbardziej miękkich poduch, jakie znalazł w tym świecie, do tego kwiatów i zgaszonych świec.
Wyczuwał lekkie reiatsu, jednak nie miał pewności, czy było słabe, bo wszyscy znajdowali się aż tak daleko, czy raczej to on był tak słaby. W końcu ani Tessai, ani Yoruichi-san, a tym bardziej Urahara-dono nie mogli nazywać się dłużej Shinigami, a ich moce malały z dnia na dzień. Jako kapitanom, młodej Shihōin i Kisuke trafiającym do Świata Ludzi, reiatsu się limitowało – dokładnie tak, jak działało to w przypadku chociażby Shiby Isshina, który tu stacjonował.
Zresztą Tessaia jako Mistrza Kidō również dotyczyły podobne ograniczenia. Czy teraz reiatsu wyciszone było właśnie przez nie? Może na wygnańców nałożono pieczęć nie do złamania? A może niemoc wynikała raczej z – Tessai szukał właściwego słowa – z tego ustabilizowania się w Karakurze, wśród ludzi, a daleko za to od źródła mocy Shinigami w Społeczności…? Nie wiedział. Nigdy wcześniej nie był w Świecie Ludzi, więc nawet nie miał porównania. Może gdyby zapytał Kisuke... Jednak ostatnio w ogóle z nim nie rozmawiał. Urahara-dono robił wrażenie zbyt nieprzystępnego.
Tessai jeszcze raz rozejrzał się po pustostanie i poprawił okulary. Natychmiast schylił się do ziemi, palcem nakreślił okrąg. Krawędzie ledwo zamrugały; reiatsu było słabe, wręcz marginalne. Tak bardzo, że Mistrz Kidō zainkantował na głos:
– Serce na południu, źrenica na północy. – Dwoma liniami przeciął okrąg na równe cztery części, a w każdej nakreślił symbol. – Opuszka palca na zachodzie, pięta na wschodzie. Przybądź niesiony wiatrem i rozprosz się z przelotnym deszczem. Bakudō pięćdziesiąt osiem! Kakushitsuijaku!!
Okrąg zamigotał nietrwale, a linie i symbole zaszły gęstym dymem. Tessai starał się dostrzec w nim współrzędne, które pojawiły się zupełnie niestabilne, bez ostrości. Czekał, ale ostatecznie – rozproszyły się, a zaraz potem okrąg zniknął.
Tak po prostu.
Jeśli Kakushitsuijaku, pomyślał Tsukabishi, ot, proste Kidō śledzące nie zadziałało… Hmm.
Dmuchnął w dłonie i potarł je; na myśl o porażce zrobiło mu się jakoś tak chłodniej. Spojrzał przez pustą okiennicę na powoli zachodzące słońce. Jeśli Yoruichi-san nie znajdzie Hirako swoim błyskrokiem do wieczora, będzie trzeba podjąć kolejną próbę na drugi dzień. Na drugi dzień nie-puści mogliby być dawno poza Karakurą. Do tego drugi dzień z rzędu nad sklepem miałby czuwać Urahara-dono i dwójki dzieci…?
Z całym szacunkiem, Urahara-dono, ale to prawie jak trójka dzieci.
Już miał się odwracać w stronę schodów, gdy przez okno wskoczyła młoda Shihōin; zdyszana i cała czerwona, z rozwianymi włosami. Nie musiał pytać.
– Są bezpieczni – wysapała, podpierając się plecami o ścianę.
– Wyczułaś ich?
Zobaczył w jej oczach coś dziwnego, co pojawiło się i zaraz zgasło. Ni to złość, ni to rozczarowanie.
– Nah. – Odwróciła twarz i zamknęła oczy, wzięła ze dwa razy wdech, po czym je otworzyła. – Shiba Isshin tu jest. Przybył, gdy tylko się obudzili, podobno nawet nie kryli reiatsu. Wyczuł ich od razu i zabrał w „lepsze” – palcami nakreśliła w powietrzu cudzysłów – miejsce. Nie są agresywni, ale mocno wpienieni. Stworzy im miejsce do ćwiczeń i będzie nadzorować.
– Za zgodą Społeczności?
Parsknęła.
– Raczej za ich plecami. Mamy się do nich nie zbliżać z polecenia tego trepa. Mówi, że nam nie ufa i będzie nam patrzył na ręce. To dlatego znalazł mnie, gdy szukałam…
– Isshin-dono…? – Tsukabishi znał Kapitana Dziesiątego Oddziału dość dobrze. Jak na kogoś aż tak beztroskiego nietypowo wziął tę misję do serca.
– Kumpluje się teraz z Aizenem. Mają nawet wspólną robotę. – Yoruichi-dono wciąż nie odwracała wzroku, zawiesiła go gdzieś w oddali, za oknem. Tessai przypatrywał jej się, jej profil nie zdradzał jednak nic. – Pluję na nich – dodała szeptem i, rzeczywiście, splunęła.
Tsukabishi zrobił ku niej krok, ale stanęła już w oknie. Nawet się nie obejrzała.
– Co z tego, że to ścierwo tu bywa, skoro błyskrok jest coraz wolniejszy, a żadne Kidō nie działa tak, jak powinno…? Nic na niego nie mamy, nic nie możemy mu zrobić. – Zdawała się rozmawiać sama ze sobą. – Nawet nie ma co mówić Kisuke. Zresztą… nie ma co się przejmować, prawda? Aizen to już nie nasz problem.
– Shihōin-dono… – Tsukabishi spojrzał na nią smutnie; chciał, by jego wzrok wyrażał teraz całe współczucie świata. Żałował, że nie spróbowała go dostrzec, by móc docenić, że wszystko to, o czym mówiła, rozumiał bez słów. W końcu dobrze wiedział, jak było.
A najlepiej i tak wiedział to Urahara-dono. Może to z nim powinna o tym porozmawiać?
– Może powinnaś…
Nie dała mu dokończyć.
– Widzimy się w sklepie, Tessai-kun. – Odwróciła się, szeroko uśmiechnięta, i wyskoczyła.
Znów taka jak zawsze, tylko… na ile było to szczere?
***
Pod sklepem zjawiła się pierwsza. Nie zdziwiło jej, że był zamknięty, a Jinta-kun i Ururu nigdzie się nie kręcili. Zdziwiło ją za to, że cały budynek z zewnątrz wydawał się opustoszały. Nigdzie nie paliło się najmniejsze światło, a sam Kisuke albo spał, albo był na dole.
Yoruichi wpierw głośno zapukała, by po chwili westchnąć teatralnie. Rozejrzała się przy tym ukradkiem na boki; nikogo nie zobaczyła w pobliżu, toteż wybiła się mocno i doskoczyła do jednego z parapetów na piętrze. Okno do pokoju Kisuke było uchylone.
Wsunęła rękę i od wewnątrz pociągnęła za klamkę. Jednym susem znalazła się w środku. Zrzucony z łóżka materac zdziwił ją, ale nie zaniepokoił.
– Kisuke?! – krzyknęła, wychodząc na korytarz. Ręką sięgnęła do włącznika światła, które w pierwszej chwili ją zamroczyło, i zeszła po schodach.
Urahary nigdzie nie było. Yoruichi chciała móc uwierzyć, że wcale nie oznaczało to niczego złego, ale nigdy nie dałaby sobie za to odciąć ręki. Jak podejrzewała, przesuwne drzwi zaplecza odsunięte były na oścież; nawet nie musiała wchodzić do środka, by zobaczyć tak samo otwartą klapę w dół.
– Kisuke!
Odpowiedziała jej cisza. Yoruichi przewróciła oczami i westchnęła głęboko. Mogłaby sobie wprawdzie odpuścić, wziąć prysznic i udawać, że nic ją to nie obchodzi. A może robił właśnie jej kocie gigai albo cokolwiek innego…? Naprawdę, nie musiała wiedzieć. I wcale nie musiała mu przeszkadzać.
Tylko że, no właśnie, udawała. Cholernie chciała. Myślała o tym, jak bardzo, kolejne stopnie drabiny zostawiając w górze, a samej szybko kierując się w dół. Już w połowie zejścia zeskoczyła na twardy piach.
Hala treningowa wyglądała jak zawsze. Krajobraz wydmowy, który tak bardzo lubiła, nigdy nie przestawał jej zachwycać. Teraz jednak nawet nie miała czasu się nim zachłysnąć, a rozejrzała się po to, byleby dostrzec gdziekolwiek choćby tylko kapelusz w paski. Kilka kroków za skały wystarczyło, by zobaczyć znacznie więcej.
Znacznie więcej, niżby chciała.
Kisuke siedział na ziemi, a wokół niego leżało kilka pustych butelek. Kapelusz miał zasunięty na oczy i tylko skała zdawała się podtrzymywać go w pionie. Czyli pewnie wszystko już wiedział. Że Hirako, Hiyori, Lisa… I jeszcze ten cały Shiba i…
Aizen.
Spróbowała o nim nie myśleć.
Tak bardzo sobie na to nie zasłużyłeś… – o chwilę za długo przyglądała się Kisuke; głupia, zamiast po prostu mu pomóc.
Kucnęła między rozkraczonymi nogami i wpierw położyła Kisuke dłoń na ramieniu, by zaraz poprawić mu kapelusz. Wyjarany do zera pet wypadł z ust.
– Kisuke… – Za wszelką cenę nie chciała tak brzmieć. Wcale nie chciała szeptać i by wyszło na jaw, że się jakkolwiek przejmuje. Miała ochotę raczej krzyknąć coś w stylu: stary, weź się ogarnij! Śmierdzisz gorzej jak Komamura po deszczu. Już wolę jego mokre futro niż… to. Rozejrzała się po hali raz jeszcze.
Niż to wszystko.
Zobaczyła stół, koce i poduszki. Wstała, by sięgnąć i podnieść jedną z prawie pełnych jeszcze butelek, z której sake wylewała się ciurkiem na piach. Coś zachrzęściło pod butem; Yoruichi rozpoznała okruchy szkła, a schylając się do nich i szukając ich źródła, znalazła pod stołem tulipan wystający z kopca wymiocin. Skrzywiła się nieznacznie, znów kucnęła przy Kisuke i wstrząsnęła jego ramieniem.
– Dobra, mięczaku… Chodźmy stąd.
Spróbowała wziąć go pod ramię, a wtedy lekko tylko zawiązane kimono odsłoniło pierś. Yoruichi dostrzegła jakąś ranę tuż przy sercu; płytką, ale świeżą, jeszcze z dziś. Oparła tuż obok niej palce i pogładziła skórę.
– Co znów… – wyszeptała, nie wiedząc, czy się wściec, czy bardziej rozczulić.
Kisuke coś wymamrotał. Przechylił się tak, że straciłby równowagę, ale w ostatniej chwili Yoruichi go przytrzymała. Kapelusz znów opadł mu na twarz, więc zdjęła go i odrzuciła gdzieś obok.
Chwila.
Albo jej się zdawało, albo coś tam… mrugnęło? Niepewnym ruchem sięgnęła po niego z powrotem. Coś jej podpowiadało, że pewnie będzie tego żałować, ale zignorowała to i… pożałowała. Bo gdy zobaczyła Hōgyoku – zwątpiła zupełnie we wszystko. Wszystko, po prostu wszystko nagle ją przerosło. Spojrzała na Kisuke rozczarowana; nie miał prawa tego dotykać! Kogo chciał oszukać, co znów próbował zataić? Zresztą jakie zataić…, prychnęła. Napieprzony jak szpadel trzymał to sobie tutaj ot tak!
Yoruichi wielokrotnie widziała Hōgyoku. Wprawdzie zapieczętowane, ale jednak; trudno byłoby zapomnieć, jaką siłą błyszczało. Tymczasem było jakby przygaszone. Nic dziwnego, że nie dostrzegła go wcześniej!!
Dostrzegła za to, jak Kisuke ruszył dłonią. Uniósł ją nieporadnie i, znów mamrocząc coś pod nosem, kimonem okrył pierś. Zaraz potem spróbował złapać za sobą kamienną ścianę i jakoś wstać; Yoruichi powstrzymała go ostro, długie paznokcie wbijając mu w ramię.
– Wytłumacz. – Drugą ręką wskazała to na Hōgyoku, to na butelki, to na niego.
– Be-ni-hime…
Chyba się, kurwa, przesłyszała.
– I co?! – krzyknęła, a krew zawrzała jej w żyłach. – Chciałeś się tym podbudować?! I ruszyć sam na Aizena tu, w Karakurze? Jaki był twój plan, Kisuke, co?!!
Zanim się obejrzała, poczuła zbierające się w kącikach oczu łzy. Czemu… czemu, do cholery, znów jej to robił? Codziennie o coś walczyła i do wszystkiego musiała się przekonywać, ale to… to już było dla niej za dużo. Jak on mógł być takim nieodpowiedzialnym gnojkiem, narażać siebie, gdy go potrzebowała, wszyscy go potrzebowali! Miał tak wielki talent, a taki mały mózg! A teraz – napruty, brudny i ranny – ledwo siedział przed nią i jedyne, co miał do powiedzenia, to: Benihime? Nie umiała na niego patrzeć, nie chciała nawet myśleć, co sobie zrobił.
Prychnęła pod nosem. Gdyby ona, wielka Yoruichi z rodu Shihōin, miałaby się tak spalać dla siły, rujnując wszystko wokół, prędzej spaliłaby się, ale ze wstydu.
Ale nie ty, bo przecież najpierw musiałbyś czuć wstyd.
Spojrzała na Kisuke mniej wściekle.
Może… może po prostu nie powinna go już zostawiać. Może to jej wina, może nie powinna wychodzić, jedynie roszcząc sobie gigai i tyle. Na pewno potrzebował pomocy jak wszyscy, mierzyli się z nowym życiem, każdy sam. A Kisuke…
Patrzyła żałośnie, rękawem ocierając łzy.
Po prostu tak masz. Nie umiesz inaczej. Mógł z nią pogadać, zawsze była dla niego, za każdym razem była gotowa, by ponieść te rzeczy z nim. Z nim miało być łatwiej – tyle razy tak powtarzała. Czy warto nadal widzieć w tym sens…?
– Mnie też jest trudno – wyszeptała. – I Tessaiowi też. Myślałeś, że nie? Że jesteś jakimś wybrańcem? – Przełknęła głośno ślinę. – Gdybyś nim był, ten gnój nie paradowałby po mieście z Shibą. Tylko co z tego, skoro nie jesteśmy w stanie nic zrobić. Zrozum to wreszcie.
Starała się znaleźć jakąś więź z jego wypalonym, zmęczonym wzrokiem, lecz w przekrwionych oczach nie znalazła właściwie nic. Żadnego żalu czy wstydu albo, wbrew przeciwnie, nawet tej pieprzonej dumy i zuchwałości, której zawsze miał aż nazbyt.
– Bo chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego, że nie tylko ty nic nie możesz. Ale ja jakoś przynajmniej próbuję się przekonać, że da się tak żyć. Ja: Yoruichi Shihōin, głowa jednego z Czterech Wielkich Domów Szlacheckich – zacięła się; o jakie to, kurwa, trudne… – pierwsza Shunshin, Bogini Błysku, Kapitan Drugiego Oddziału i dowodząca Onmitsukidō. Myślisz, że stracić to wszystko to dla mnie nic?! – ryknęła, nie spodziewając się tego po sobie. A jednak głos drżał jej w prawie każdym słowie, serce galopowało w piersi, a pięści to zaciskały się, to luzowały miarowo, jakby poza kontrolą. – Straciłeś Benihime, przykro mi, ale nie ty jeden osłabłeś. Przestań być w końcu takim egoistycznym dupkiem i zacznij wreszcie myśleć o innych. Jeszcze będziesz potrzebny!
Kisuke otworzył oczy nieco szerzej i ledwo wstał, plecami przejeżdżając w górę wzdłuż ściany. Widziała, że odzyskiwał rezon; już bardziej pewnym ruchem przyłożył dłoń do czoła, zjechał nią na oczy jakby jednak we wstydzie.
O jak się pomyliła…
Dłoń Kisuke zatrzymała się na ustach, a ten wybuchł śmiechem przez łzy.
– Potrzebny? – Zakrztusił się charkliwym rechotem. – Bez reiatsu? Nie rozśmieszaj mnie. Mówisz, że nie myślę o innych. A niby dla kogo i czego sobie to zrobiłem…
Nie zawahała się ani przez chwilę. Nie dlatego, że wciąż się śmiał, a poziom jego bezczelności wybił poza wszelką skalę. Po prostu za dobrze znała odpowiedź.
– Ambicja, głupota, egoizm… – Wyliczyła na palcach. – Chcesz dalej?
Spoważniał natychmiast. Odjął dłoń od ust i powoli uniósł głowę.
– Straciłem Benihime, bo chciałem dać wam bezpieczeństwo – powiedział twardo. – Stać się silniejszy, by w razie czego ochronić nas przed Hirako. Otworzyć Gargantę. Pójść tam i…
– Nie kłopocz się. Hirako już nie jest naszym problemem.
Oczy Urahary rozszerzyły się całkiem przytomnie. Yoruichi dostrzegła, jak miarowy do tej pory oddech widoczny w ruchu jego klatki piersiowej i ramion przyspieszył. A gdy to do niej dotarło, poczuła też, że przy tym jej oddech zwolnił. Pięści rozluźniły się, ale już nie zacisnęły.
– Obudzili się i odeszli z Shibą. Zapewnił im kryjówkę i bezpieczeństwo. Kisuke…
– Więc znów ich zawiodłem.
Yoruichi zbliżyła się o kilka kroków i tak jak wcześniej położyła mu dłoń na ramieniu. Tym razem nie wbijała paznokci ani nie ściskała za mocno. Chciała, by jej dotyk niósł ciepło.
– Wiesz, że żyją tylko dzięki tobie. Nie możesz być więcej im dłużny. Są naprawdę silni, poradzą sobie. My też musimy.
Uniosła palcami jego głowę i łagodnym blaskiem oczu zmusiła, choć wolałaby zachęcić, by też na nią spojrzał. Gdy już to zrobił, zapytał półszeptem:
– Wierzysz, że tracisz reiatsu przez życie tu? – A gdy przytaknęła, dodał ciszej: – Dziś udało mi się coś pojąć.
No wreszcie!
Uśmiechnęła się zachęcająco. Nie musiał przecież ściszać głosu, gdy mówił o swych uczuciach. Yoruichi wolała, by Kisuke był z nią szczery i otwarty. Przecież mógł jej powiedzieć wszystko. O tym, jak było mu trudno jak bardzo chciałby mieć przy sobie kogoś, kto zawsze powstrzyma go przed kolejnym głupim pomysłem. I o tym, że: tak, Yoruichi-san, dzięki tobie zrozumiałem, że to wszystko, ta cała zaborczość w walce i brak rozsądku, wcale nie mają sensu. Może to i lepiej, że Hirako i inni byli bezpieczni? Teraz już nic nie stało na przeszkodzie, by nauczyć się życia tutaj, razem. Budzić się rano, pić herbatę z mlekiem…
– Cieszę się, że…
– Zrozumiałem – nie dał jej skończyć – że Hōgyoku wcale nie łączy dwóch światów. Myliłem się. Teraz myślę, że ma moc materializowania pragnień. Do tej pory zawsze pragnąłem, był łączyło dusze Shinigami i Pustych. – Spojrzał na piach, na kulę dusz, a Yoruichi odsunęła się na krok. Co on znowu…
Czekaj, daj mu, niech się wygada, jak chce.
– To dlatego Hōgyoku hollowfikowało Hirako. Przecież chciałem, by to zrobiło! W czasie wszczepienia oni… – zawahał się – byli na granicy śmierci, pamiętasz?
Chociaż westchnęła pod nosem, przytaknęła skinieniem głowy.
– No właśnie. Przekroczyli ją, bo w to wierzyłem, wierzyłem w hollowfikację. A dziś…
I kolejna za ciężka pauza; Yoruichi nie wiedziała już, czy chciała słuchać tego dalej. Te pauzy nie były wcale ciężkie, bo trudne. Były ciężkie, bo – i z goryczą czuła, że ma rację – ten palant się ekscytował. Dobierał słowa, by lepiej wypaść. Przecież zawsze tak robił, gdy miał jakiś plan.
– Kisuke…
– A dziś sam nie przekroczyłem tej granicy. Nie mogłem znieść bólu, zawahałem się, więc przerwałem, przestałem tego chcieć, więc i ono odpuściło. Jestem słaby, że nawet ona mną gardzi. Ale nadal je mam! Mam Hōgyoku!!
Zanim zdążyła zareagować, Kisuke uśmiechał się pod nosem. Minął ją, zrzucając z ramienia jej dłoń, i sięgnął po sferyczną kulę i kapelusz. Założył go, a w jego oczach odbił się nikły blask dusz Hōgyoku. Gdyby Yoruichi nie czuła przed tym chujstwem strachu, zrzuciłaby mu je z ręki. Za to przyszło jej na myśl coś innego.
Wcale nie potrzebowałeś pomocy.
Nie potrzebował… jej.
Zacisnęła zęby, próbując uspokoić oddech.
– Ty byś mogła – usłyszała i, żeby nic nie powiedzieć, mocno przygryzła policzek. – Jeśli szczerze pragniesz wrócić do Społeczności, moglibyśmy spróbować. Sam sobie nie dam rady tego wszczepić, muszę być świadomy, ale na kimś innym… to mogłoby się udać! Potrzebujemy tylko kilku więcej dusz. Mogłabyś zamarzyć, co chcesz i sprawdzilibyśmy, czy mam rację, czy ono naprawdę tak działa. Że chcesz wrócić do domu albo żeby tu mieć pełnię mocy, zdjąć limit, właściwie cokolwiek! – dokończył krzykiem, ale Yoruichi odeszła; resztę słyszała już z góry. Serce kolejny raz waliło jej jak młotem, a łzy nie stanęły w kącikach oczu, a od razu spłynęły. Otarła je w progu zaplecza, mijając się z Tsukabishim.
– Shihōin-dono… – szepnął za nią, ale już się nie odwróciła.
Myśl sprzed chwili o tym, że nie wiedziała, jak pomóc Kisuke, nie wydawała się wcale raniąca. Za to myśl, że szaleńcowi po prostu nie da się pomóc – dźgała Yoruichi w samo serce raz po raz.
Szpila za szpilą.
Jak shikai Senbonzakura młodego Kuchiki Byakuyi.
Brak komentarzy
Prześlij komentarz