POGŁOS SZÓSTY

Jej siła była godna podziwu. 

Nie mógł doczekać się starcia. Wiedział, że będzie następny i już zbierał w sobie reiatsu, by dobrze się przygotować. Patrzył w skupieniu na Nel Tu. Jak silnie i precyzyjnie odbija mieczem ciosy topora i jak się nie daje zaskoczyć Nnoitrze w błyskroku. Oboje byli szybcy, a ich zwarcia – pewne i wahadłowe. Jedno mrugnięcie sprawiało, że można było stracić ważny moment, dlatego Ulquiorra nie mrugał wcale.

– Wkurwiasz mnie już, kobieto! – usłyszał, gdy po kolejnym zderzeniu broni odskoczyli od siebie na dwa końce filaru. 

Nelliel nie odpowiedziała. Stała prosto, z ostrzem miecza skierowanym do ziemi. Nnoitra, drżący w zmęczeniu, zaśmiał się charkliwym chichotem, szeroko rozwierając gębę. 

– Żryj to, ruro! – Z krańca jęzora wypuścił skrzące się złote cero, ostre jak strzała. Trafiło precyzyjnie; już miał roześmiać się znów, ale naraz spostrzegł, że siła energii wcale nie pochłonęła Nelliel. 

To Nelliel pochłonęła cero – otworzyła usta, nadymała policzki. Ulquiorra uśmiechnął się oszczędnie, jedynie kącikiem; Gilga pewnie nie spodziewał się takiej dosłowności. 

Zresztą było to po nim widać. Wybałuszył oczy i nie zamknął ust. Może i by wypuścił drugie cero, gdyby tylko miał jeszcze siłę. Ale jak, gdy już ledwo stał na prostych nogach, dysząc i trzęsąc się konwulsyjnie... Cero wymagało reiatsu, pożerało energię duchową i wysysało ikrę. Nnoitra gasł też w oczach, przypominał teraz Jaegerjaqueza. Stracił cwaniacki żar, drapieżną wojowniczość.

Nel Tu otworzyła usta.

Podwojone cero – jej własne i Nnoitry, lecz szybsze – trafiło go prosto w pierś. Filar zadrżał. Siła wybuchu była tak wielka, że blask ognia przyćmił cały widok. Rozświetlił ciemną noc nad Las Noches, palił się jaśniej niż księżyc. Ulquiorra odwrócił twarz. A gdy wrócił nią i spojrzał przed siebie, Nnoitra leżał wpół żywy. Z rozwartymi w krzyż rękoma, z rozdartą szatą, popalony na skórze oddychał niemiarowo. Stękał coś niewyraźnie, śliniąc się i krwawiąc z ust.

Nel podeszła do niego. Wyciągnęła dłoń.

Resztkami sił uniósł swoją i chlasnął nią po palcach.

Ulquiorra przyglądał się temu niecierpliwie. Wreszcie, gdy znów Aizen-sama stanął między nimi, też postąpił krok. Nel Tu nic się nie stało, mogła walczyć dalej; ze wszystkich starć zostało już tylko to, właśnie pomiędzy nimi. Ulquiorra wiedział, że będzie to walka o samo podium, o trzecie miejsce przy Panu. Inne starcia o mniejsze numery nie miały już żadnego znaczenia. Wyprostował bardziej i tak proste plecy, wypiął wątłą pierś i ruszył na środek filaru krokiem pełnym śmiałości. Na filarze zapanowała cisza.

Aizen-sama powoli odwrócił głowę w stronę Ulquiorry. Stał niczym wykuty z kamienia i tylko jego wargi poruszały się ledwo dostrzegalnie. Wzrok miał nieodgadniony, nie było w nim nic z uprzejmości, którą Ulquiorra widział przy stole. Zresztą po co się dziwić... Teraz, gdy Pan znajdował się pośród żołnierzy, zrozumiałe, że nie mógł pozwolić sobie na zbytnią poufałość.

Jakąkolwiek, szczerze mówiąc.

– Dobrze, mój drogi Ulquiorra. – Choć słowa wydawały się ciepłe, głos Aizena brzmiał nonszalancko. – Dobrze, że wyszedłeś. Teraz twoja kolej.

Coś załomotało w piersi, ale także pod czaszką i w uszach. Tylko jedna myśl kołatała w głowie – nareszcie, już, w tym właśnie momencie... Ulquiorra poczuł gorąco pod skórą. Reiatsu trzymane na wodzy wiło się w nim i rwało jak noszący się ogier, jak trzepoczący skrzydłami nielot.

Spojrzał na Nel Tu i wpatrywał się w nią dopóty, dopóki i ona nie skrzyżowała z nim wzroku. Nie było w nim chęci walki; nie zaciskała pięści i wcale nie wyglądała, jakby miała uwolnić siłę; u niej to pewnie trochę tak, jakby prawie poluzować gorset. 

Ale jej wzrok był raczej... miły.

– Nie rwij się tak, mój drogi. – Aizen położył rękę na chudym ramieniu, wbijając palce aż do kości. Ulquiorra poczuł to dość mocno i oderwał od Nelliel spojrzenie. Skierował je niepewnie na twarz Pana. Aizen-sama na niego nie patrzył.

– Gratuluję ci wspaniałości, Nelliel Tu Odelschwanck. – Po czym równie beznamiętnie dodał: – To był wyborny popis, moja Trecera Espado.

Na dźwięk tych słów twarz Ulquiorry bardzo się zmieniła. Choć blada, wydała się wpierw jeszcze bledsza, by zaraz stała się ziemista, a oczy jak gdyby zapadły się w głąb czaszki. Krew mocniej napłynęła do skroni i silnie łomotała w nich, ciężki wdech aż zakuł w piersi i młody Vasto Lorde nieco się przygarbił. Ze słuchem także stało się coś obcego – jakby gdzieś daleko za wielką pustynią i Lasem Menosów cicho, ale zbytnio wyraźnie pobrzmiewało echo: Kiedyś pożałujesz tej decyzji. Będziesz żałował po stokroć.

Na Aizena, gdy znów poczuł jego ściśnięte na ramieniu palce, Ulquiorra spojrzał tylko raz. Spojrzeniem, które nie wyrażało bólu.

Nie wyrażało nic.

– Dalej... – Ścisk Aizena zmienił się w beztroskie klepnięcie. – To walka o rangę czwartą.

Ale Ulquiorra już go nie słuchał. Gdy tylko Aizen-sama odsunął się z Nel Tu, odsłaniając słabo podnoszącego się z ziemi Nnoitrę, młody Vasto zapłonął reiatsu. Smoliste płomienie o szmaragdowych językach brały go całego, ujawniając wielkie skrzydła i przemieniając maskę w rogaty hełm.

Nnoitra ledwo zdążył odskoczyć przed lancą; popalone przedramiona i łydki jeszcze się nie zregenerowały, skóra na twarzy wciąż się czerwieniła. Nadgarstkiem starł z policzka krew. Drżał na klęczkach i mocno wyciągnął rękę, by sięgnąć topora. Ulquiorra podleciał szybko, podniósł w locie lancę, grotem przebił dłoń.

Krzyk Nnoitry rozniósł się echem, prawie zakłócając to, które wciąż kołatało w głowie.

Będziesz żałował po stokroć.

O jak żałował!!

Gniewnie spojrzał na pełną boleści gębę Nnoitry i choć nie widział w niej tego cwaniactwa – dobrze je pamiętał. Pamiętał jego brak starań i słabość, gdy walczył z Nelliel. Pamiętał, jak Nnoitra dobił po przerwie Grimmjowa, pamiętał charkliwy śmiech, każde splunięcie, wszystkie objawy żałosnej śmiałości. Aby wolno było być śmiałym – trzeba było być silnym. Ulquiorra teraz to zrozumiał. Był silny, miał prawo być śmiały! Dlaczego, dlaczego odpuścił…?!

Wiedział też, że właśnie teraz płaci za swoją nieśmiałość, brak sił i zbytnią naiwność. Kajał się na myśl o żałosnej wierze, opętańczo śmiejąc się w duchu z samego siebie. 

Trecera Ulquiorra Cifer? Naprawdę w to wierzyłeś?! GŁUPCZE!!!

Histerycznie roześmiał się w głos. Jeszcze nigdy się tak nie zanosił – prawie do łez, unosząc głowę w niebo, rozkładając ramiona. Ale ten rechot nie sprawiał mu ulgi. Nie ściągał żadnego ciężaru. 

Ulquiorra uciszył się, poważniejąc natychmiast. Gdy silnie wyszarpał lancę, Nnoitra nawet nie jęknął – patrzył mu w twarz przerażony. Krzyknął dopiero, kiedy kątem oka dostrzegł jego dłoń. Wpierw zaciśnięte w pięść palce rozprostowały się. Na ich końcach zaiskrzyła czerń.

– Cero Oscuras.

Znów wybuch rozświetlił noc jaśniej niż księżyc. Ostatni rozpaczliwy ryk przedarł się aż na pustynię.

Tak brzmiało nieszczęście.

***

Kolejny błysk był ciekawszy od poprzednich. Szmaragdowy – takich Giichi jeszcze nigdy nie widziało. Sam śmiech, który umilkł tuż przed nim, nie był wcale wesoły. Niósł złą wiadomość, a najgorsze, że Giichi dobrze wiedziało, do kogo należał. Poczuło więc trochę żal. 

Przestało podpierać się na łokciach, przekulało się z brzucha na plecy i wstało. Spojrzało na dalekie Las Noches, nawet stanęło na palcach, choć wiedziało, że przecież nic szczególnego nie dojrzy. Nie dlatego, że było dosyć niskie. 

Giichi było niskie, a Las Noches – daleko. 

I złe. Teraz nawet bardziej złe niż dotychczas; miarowe, kolorowe błyski, wstrząsy reiatsu i echa skowytów czy wrzasków przerywało przyjemną ciszę. Nowy Pan, jak donosiły Puste, szykował armię. Ale na samo Hueco Mundo nie miało to żadnego wpływu. Czas płynął jak zwykle, czasem podmuchy wiatru działały na piasek, przemieszczając ziarna, innym razem wszystko wracało do normy, do spokojnej martwoty. 

Giichi wiedziało jednak, że dziś coś się zmieniło. 

Coś złego zmieniło się w młodym, nieśmiałym Ulquiorze. 

***

Miał je w garści.

Z tak małej rzeczy, wyglądającej niepozornie, niewinnie, bił blask porównywalny do blasku setek dusz ludzkich. Kisuke wiedział, że lepszą kulę dałoby się stworzyć tylko z nich, ale wiedział też, z jakim barbarzyństwem by się to wiązało. Jego praca nie wymagała takiego poświęcenia. Owszem, bazował na kilku, no, może kilkunastu czy tam kilkudziesięciu duszach z Rukongai – inaczej nie stworzyłby podstawy – ale więcej w jego krysztale było sztucznych materiałów i reiatsu Pustych niż ludzkiej natury.

Hōgyoku.

Patrzył na nie, jak skrzyło się do niego radośnie. W kobaltowej, na pierwszy rzut oka niby-szklanej kuli połyskiwała gęsta jak mleko mgła. Wyglądało to prawie tak, jakby jakiś geniusz sprowadził do tej kuli cały wszechświat – z gwiazdozbiorami, oceanami i bladym, choćby wypalającym się słońcem. W samym centrum. To ono połyskiwało najmocniej.

Kisuke usiadł nisko, na materacu, nie odrywając wzroku od jądra. Byle tylko Tessai nie ogarnął tej małej kradzieży, że coś zniknęło spod plakatu... Gdyby tak było, zadawałby pytania, stałby się niewygodny. A po co to? Co znów planujesz, Urahara-dono? Taaak, nic wielkiego? Naprawdę mi przykro, ale ci nie wierzę… Zabrałby je, może nawet wyrwał z dłoni, stłukł albo stałoby się jakieś inne nieszczęście. Gdy tylko Kisuke wyobraził sobie taki scenariusz, coś zakłuło go w środku.

Niestety, Kisuke faktycznie nie miał żadnego planu. Jaki niby można mieć plan związany z tak niebezpieczną zabawką? Czy nie po to Urahara sam zabezpieczył ją w Społeczności, by nigdy nikomu nie wpadło do głowy się nią zabawić?

Na samo wspomnienie tego dnia, kiedy musiał ratować wszystkich w laboratorium, mocno się zasmucił. Przeniknął go ten sam niepojęty smutek, który ogarnął go właśnie wtedy, gdy użył po raz pierwszy Hōgyoku. Smutek nie słabszy nawet o…

A w ogóle jaka jest jednostka emocji?

Tego, niestety, taki geniusz jak on nie wiedział, ale myśl o tej ponurej zagadce sprawiła, że mimo ciepłej, odchodzącej już nocy, zrobiło mu się zimno. Odłożył więc ostrożnie Hōgyoku na poduszkę i podszedł zamknąć okno. Wyjrzał za nie i chwilę zatrzymał się, patrząc w niebo. Słońce powoli wyłaniało się zza horyzontu, Kisuke wiedział, że czeka go pracowity dzień. Obiecał Tsukibashiemu, że pomoże mu trochę w sklepie, w końcu trzeba było też trochę popracować. Zająć się kocim gigai czy dorobić cuksów.

Kisuke westchnął i teatralnie przewrócił oczami. Och, jak po prostu kochał taką rutynę. Te wszystkie cudowne momenty, w których robił to, na czym się znał, zupełnie z pamięci, jakby mechanicznie…

Tyle że nie.

Spojrzał znów na Hōgyoku i zrobiło mu się jakoś dziwnie. Sprawa była przegrana. Aizen hollowfikował wszystkich, a Hōgyoku uratowało ich… no, można by powiedzieć, przed utratą dusz. Jednak co to był za ratunek? Jeśli się obudzą – nie wiadomo nawet kiedy i czy w ogóle – będą co najmniej niepocieszeni. Może będą chcieli znów się kumplować i spikną się wszyscy, ruszą z nim na Aizena? A może będą chcieli zemsty właśnie na nim, w sensie że na Kisuke? No bo czy ktokolwiek pytał ich o zdanie… Nie było na to czasu! Co miał zrobić? Zapytać, czy chcą być Trochę-Pustymi i żyć z nim na banicji w jakimś ziemskim miasteczku? Jeśli okażą się zbyt potężni i nie bardzo skłonni, by to przedyskutować, trzeba będzie się im postawić.

Trzeba będzie ich powstrzymywać. A to wymagałoby siły większej niż Trochę-Pustych.

Ta myśl niepokoiła Kisuke.

I jeszcze ta, że dziś, choć minęło juz trochę czasu, odkąd miał je pod dachem, wcale nie znał wszystkich odpowiedzi na temat tego maleństwa. Czuł, że powinien wyrwać się tej z głupiej niewiedzy. Poznać odpowiedzi. Raz, że mógłby pójść tam na dach i sprawdzić, jak wszyscy się czuli. Poddać ich badaniom… Odgonił tę myśl, krzywiąc się; na pewno potrzebowali teraz spokoju, więcej już zrobić nie mógł, byli nieprzytomni i cokolwiek mogło im tylko bardziej zaszkodzić. Więc dwa: mógłby sprawdzić, jak działa Hōgyoku. Użyć go, wreszcie poznać ten proces. Zatrzeć granice między Shinigami a Vasto Lorde… Przecież wtedy z Hirako to się nie liczyło; Hōgyoku miało uleczyć rannych, cofnąć nieetyczną ewolucję. Nie wiadomo, co byłoby, gdyby użyć go na kimś zdrowym, nastawionym pozytywnie. 

Na tę myśl Urahara aż zagotował się w środku, znów poczuł gorąco, więc drżącymi dłońmi złapał za klamkę okna i otworzył je na oścież. No i gdyby się okazało, że Hirako jest niebezpieczny, taki ktoś z pełną mocą Hōgyoku miałby wtedy z nim szansę... Trzeba tylko jakiegoś chętnego, najlepiej silnego i skłonnego do tak szalonej współpracy!  

Kisuke wiedział, że nikogo takiego nie znajdzie.

A gdy odpędził tę myśl i odleciała natychmiast, zaraz po niej pojawiła się następna. Inna myśl, która przeszyła go jak błyskawica i wywołała szeroki uśmiech.

Kisuke wiedział już, że właśnie kogoś znalazł.

 [źródełko; najedź na obrazek, by pokolorować]