POGŁOS PIĄTY

Wojownik, który stracił moc bojową, na polu walki będzie tylko przeszkadzał. 

Skrzywił się pod nosem z chęcią splunięcia. Stał wyprostowany, obserwując dwa pale wbite w ziemię. Może i Yoruichi miała rację. Może wcale nie opłacało się wybierać do Hueco Mudno, praktycznie pozbawionym mocy, kiedy Aizen, wprost przeciwnie, nigdy nie był silniejszy niż teraz…? Bez sensu było to zarywanie nocek, a Tessai-san też bez sensu, że wbijał te pale. Tylko się bez sensu zmachał.

Kisuke przeklął, odwracając wzrok. Ruszył powolnym krokiem przed siebie, ręce trzymał głęboko w kieszeniach płaszcza. Szedł, utwardzając piasek, choć wiedział, że tworzył ścieżkę zupełnie donikąd.

Tak wiele rzeczy nie miało tu sensu. Utknął w bezsensie – tak czuł. Utknął tu z nią; oni wszyscy utknęli z nim. Na nic był im potrzebny, nie mógł się wychylać w stronę Społeczności i czy naprawdę była mu pisana kariera – no po prostu szczyt, kurwa, marzeń – sklepikarza? No pewnie, że odwiedzą go w końcu jacyś Shinigami. Będą stacjonować w tu, w Karakurze, być może nawet będą potrzebowali schronienia, gigai czy gikonów. Urahara skrzywił się na tę myśl jeszcze bardziej. Nie miałby problemu z towarem, wszystkim były jego dłonie, umiejętności i kidō. Banalne aż tak, że daremne. 

Jeżeli nie potrafisz rozwiązać problemu, w rzeczywistości nie jest on twoim problemem. Kisuke nie pamiętał, czyje to były słowa, ale nienawidził tego uczucia, gdy ktoś sugerował mu, by przestał robić cokolwiek angażującego i skupił się na małych rzeczach. Bo niby po co mu były intensywne eksperymenty, następne drabinki awansów, w końcu to parszywe Hōgyoku…? A teraz siedzieć tu, na dupsku, i czekać tylko, aż Aizen zrobi kolejny krok. Tyle Urahara mógł.

Nie, Hōgyoku nie było parszywe. Nie było złe, Kisuke nie uważał, że dawanie mocy było czymkolwiek niewłaściwym. No dobrze, może i niebezpiecznym, a jednak całkiem słusznym. Każdemu się należało, każdy powinien mieć szansę poczuć się potrzebnym, nie każdy musiał powołany być do roli sklepikarza… Kisuke szczególnie wierzył, że nie istniało nic gorszego od poczucia bezużyteczności.

Takiej, co, kurwa, czuł teraz. 

– Urahara-dono. – Tessai-san zszedł po długiej drabinie prosto na sam dół, Urahara w milczeniu obserwował go spod kapelusza. – Coraz bardziej imponujące jest to podziemie. Znów przechodzisz sam siebie…

Kisuke nawet nie odpowiedział, tylko wzruszył ramionami. 

– Pomyślałem, że może warto będzie je wykorzystać na towary. Nowe dostawy nie będą się mieścić na górze – dodał Tessai-san, stając prosto przy nim i podpierając się w boki.

Urahara rozmyślał nad tym chwilę, wciąż nie podnosił wzroku. W końcu wyminął Tsukibishiego i jakby nigdy nic ruszył w stronę drabinki.

– Nie będziemy aż tak potrzebni – wymamrotał pod nosem. Nawet się nie obejrzał.

***

 

Zielony błysk rozproszył się i zniknął. Grimmjow uderzył plecami w betonową taflę dachu, a warknięcie jego rozbrzmiało pewnie głośniej, niż miało. Ulquiorra uniósł brwi ledwo na moment i spojrzał na swoją dłoń. Dlaczego Jaegerjaquez poddał się cero jak pusty, jakby był tylko nic nieznaczącym paprochem w powietrzu, zdmuchniętym lekkim powiewem?

– Ulquiorra!! – wykrzyczał, a Cifer zerknął w jego stronę. – Nie lekceważ mnie tak!

Grimmjow wstał hardo, na powrót naparł na niego. Przyspieszył i, zanim się Ulquiorra obejrzał, już pięść miał przed twarzą, już prawie spadł na niego grad sążnistych ciosów. Cofnął się więc, ale Grimmjow też potrafił być szybki; naraz palce rozwarł z pięści i gdyby nie kolejny Ulquiorry nieznaczny kroczek w tył – złapałby go za gardło.

Grimmjow pochwycił tylko sukno przy piersi, szarpnął je i rozerwał. Ulquiorra ukradkiem spojrzał na Aizena na czele innych, w rzędzie na drugim filarze. W oczach Pana nie widział zachwytu. Jak mógł dać się tak podejść, i to właśnie teraz…? Przez ciemny wykrot przebrzmiała fala powietrza, Ulquiorra nie poczuł z niej nic.

Najmniejszej ciarki.

Grimmjow nie dawał mu czasu na doznania, wysuwając kolejne ciosy. Jego ryk zadrażnił w uszy; fala dźwiękowa aż zakłuła w uszy. Ulquiorra stanął pewniej, w rozkroku, nie cofnął się nawet o cal. Energia przedarła się na nim na dwie fale, niby wicher łomocząc w suknię. Reiatsu ominęło Ulquiorrę tak, jak minęłoby zbity filar Las Noches.

Coś jakby kusiło szeptem, by również pochwalić się mocą, ale inny głos wewnątrz Ulquiorry uznał to za niedorzeczne.

Niedorzeczne.

Żeby tego wyjca nie ściszyć tu, z miejsca…?

Z palca wypuścił cero, tym razem mocniejsze.

Grimmjow odskoczył nieco dalej i wylądował w podparciu, na skłon. Rzucił się znowu do przodu, by wymierzyć to silne kopnięcia, to ciosy. Ulquiorra unikał ich z należytą rozwagą, ostatni prosty sierpowy blokując przedramieniem; siła była jak żadna. Spojrzał z ukosa znów na Aizen-sama. Tamten ni drgnął.

– Tu jestem!! – Grimmjow cofnął rękę, wymierzył pięścią raz jeszcze w ten sam blok. 

Ulquiorra naraz wyczuł na niej zebraną moc, natychmiast zabrał przedramię. Ten wszarz przeklęty zmiażdżyłby mu kość! Jaegerjaquez wydał mu się teraz dość silnawy i lepiej było mu nie forować. Reiatsu miał harde, ale Ulquiorra poznał już, że zbyt szybko się wypalało. Nagle Grimmjow znów coś wyryczał.

– Stań do mnie w końcu, nie uciekaj!

Gdy po kilku salwach niecelnych uderzeń dyszał spocony i słaniał się, Ulquiorra wciąż spokojnie oddychał. Stojąc tak – choć wcale nie chciał – nie mógł przestać czuć się zwyczajnie lepszy. Dłoń rozpalił czerwonym światłem; naraz silna bala wbiła się w Jaegerjaqueza. Przebiła hierro i spaliwszy koszulę, trafiłaś prosto w klatkę piersiową. Ulquiorra poczuł w nosie swąd spalonej skóry.

Grimmjow przewalił się na plecy.

– Ty…! – Wbił paznokcie w beton i cały w spazmach oparł się na przedramionach.

Ulquiorra widząc to, zaintrygowany uniósł brwi. Lekko zapłonął reiatsu, które otoczyło go jak trawiaste płomienie. Te nie spalały go. Jedynie gilgały przyjemnie wzdłuż ramienia, spłynęły aż do dłoni, gdy wyciągnął ją beznamiętnie. Wskazał Grimmjowa palcem. 

Dlaczego jesteś tak słaby…?

– Nawet gdy podniesiesz się i z tysiąc razy, nigdy nie osiągniesz zwycięstwa – wyszeptał.

Szmaragdowe cero zebrało się na opuszce w wydatną kulę i uderzyło z siłą setki tysiąca pustych.

Grimmjow ledwie zdążył wzmocnić swe hierro; tylko ono uratowało go przed śmiercią. Koszula i spodnie rozdarły się na nim, smród spalenizny rozniósł się po całym filarze. Jaegerjaquez wył, zsuwał się z dachu, na krańcu łapiąc palcami sam spad. W oczach piekliły mu się niemoc i lęk. Zacisnął szczękę i, emitując resztkami reiatsu, naparł, by się podciągnąć.

Ulquiorra podszedł do niego ledwo o krok. Wyciągnął tę samą dłoń tym razem w górę, a opuszki palców objęły się mocniejszym płomieniem. Jasnym, zielonym u dołu, lecz o czarnych, smolistych językach. Energia sformowała się w lancę.

– Zamknij go w swych skrzydłach, Murciélago.

Nie patrzył już na nic, płonął cały, ściskając ją mocno. Reiatsu łopotało w suknię, powietrze darło przez wykrot, rozwiewało już dłuższe włosy, a maska pustego okalająca pół głowy w kłębie ognia zmieniła się w rogaty hełm. Z pleców wyrosły skrzydła – wielkie i rozpostarte. Zielono-czarna aura biła z nich wyraźnie, lanca jarzyła się jasno. Ulquiorra wymierzył nią w kark.

Wypuścił ją. Leciała mu przez palce.

– Dość – usłyszał nagle głos Pana.

Lekkim ruchem dłoni w ostatniej chwili zmienił jej tor. Ze świstem wbiła się tuż obok łba Jaegerjaqueza. Jego reiatsu było żałośnie marne; Ulquiorra patrzył na niego śmiało. Nie chciał odwracać głowy w stronę Aizen-sama, który właśnie do nich podchodził. Ulquiorra czuł jego reiatsu, przełknął ślinę, ani drgnął. Czy Pan na niego patrzył? Czy mierzył jego potencjał? Ach, niepotrzebnie się przed nim pochełpił. Nie było to konieczne, samym zwycięstwem zyskałby szacunek. Nie ścigał się tu przecież o…

Wypuścił trzymany wdech, gdy poczuł gorącą dłoń na jednym skrzydle; poczuł, jak przesuwała się wolno. Bliskość Aizen-sama była kosztowna i miła, i przypomniała mu o tym, że… jednak się ścigał.

Ścigał o miejsce przy Panu.

Jego płomień nie zwolnił na moment. Ulquiorra spojrzał na drugi filar, gdzie gromadzili się inni. Starrk z dłońmi w kieszeni, Nel Tu z rękoma skrzyżowanymi na piersiach, zaraz obok Nnoitra w rozkroku, uśmiechnięty parszywie, ale podparty o swój topór wbity w dach.

Szayel Aporro Granz spocony; wsparty na kolanach.

Zommari na klęczkach przy nieprzytomnym Yammym.

I Grimmjow w konwulsjach tu, obok. Cały w oparzeline.

Aizen podszedł do niego, lecz nie pochylił się doń, sięgnął jedynie po lancę zbitą z energii, którą pochwycił, jakby ta była trwała. Ulquiorra sam się zadziwił; wiązało się to z kontrolą mocy. Jego mocy. Jego własnej, jego – Ulquiorry – no i pewnie Giichi; ono, jakby nie było, dało mu lancę i nauczyło się nią bronić. Ale to Ulquiorra przecież sam poznał, jak nią zgać. Jego moc – więc trochę i moc Giichi, i pewnie każdego innego pustego w Hueco Mundo – mogła być zatem mocą Pana. Pan mógłby z nią zrobić, co chciał.

Aizen przyglądał się lancy przez dłuższą chwilę, zaraz jednak wbił ją przy Ulqiorze, po czym zaklaskał. Ulquiorra skupił się mocniej, by zawrzeć w sobie energię – schować skrzydła, zagasić szmaragdowy płomień reiatsu. Znów maska okryła mu ucho; z innych filarów dotarło naraz kilka lżejszych oddechów. Napawały chlubą i przywracały rezon.

Rezon, który Ulquiorra stracił zaraz, gdy Aizen staną tuż przed nim i spojrzał mu prosto w twarz.

– W tym miejscu zrobimy przerwę – ogłosił, a wszyscy poruszyli się; tylko Ulquiorra stał przed nim twardo, znów zwarty jak filar Las Noches. A może tym razem, ot, sparaliżowany? – Chodź za mną.

Przytaknął lichym skinięciem, a nogi porwały go za Panem same.

To był jego szczyt szczytów.

***

 

– Czy napijesz się ze mną herbaty?

Jeżeli przez herbatę Aizen-sama rozumiał przerwę i ten jeden raz chciał odbyć ją właśnie z nim, Ulquiorra też tego chciał. Znów przytaknął oszczędnie. Ostrożnie usiadł na samym końcu stołu, na swoim miejscu, a Aizen – zaraz przy wejściu, na największym z foteli. Natychmiast jakiś Números przybył z tacą do sali. Postawił filiżankę najpierw przed Ulquiorrą, następnie dopiero przed Panem. Młody Vasto Lorde uznał to za zniewagę, jednak nie wyraził jej nijak.

– Jesteś moim gościem, mój drogi, rozgość się więc. – Aizen-sama uśmiechnął się do niego łagodnie. – A wpierw przypomnij mi, jak cię zwą.

Pan rozsiadł się wygodnie, rękę położył na stole. Zgiął ją w łokciu, a podbródek oparł na dłoni ściśniętej w pięść. Ulquiorra czuł się nieswojo, gdy tak mu się przyglądano. Dłonie schował pod blatem i znów wbił w nie paznokcie. Poczucie swojej siły, którą niedawno co lepiej poznał – a i słabość części walczących – stało się teraz małe, niewiele znaczące. Coraz bardziej zdawało się znikać w pamięci. Ulquiorra tak się tym przejął, że aż prawie zapomniałby odpowiedzieć. Aż drgnął nieznacznie.

– Ul… quiorra. – Zapatrzył się na blat.

– A więc skąd masz taką moc, mój drogi Ulquiorra? – usłyszał i, nim się odezwał, wpierw ostrożnie dobrał wszystkie słowa. Poczuł, jak niemal dosłownie stają mu w gardle. Tak trudno było mu je z siebie wyrzucić.

– Zyskałem ją – powiedział cicho, natychmiast się poprawiając: – Od przybycia na dwór jest ze mną, mój Panie.

Aizen-sama uśmiechnął się lżej, jakby szczerość go nie rozdrażniła.

– Oprzyj się, usiądź wygodnie. Ktoś taki jak ty nie powinien już się bać. Nikt ci jej tutaj nie zabierze, w końcu zyskałeś ją. – Jego uśmiech poszerzył się nieznacznie. – Ale tak, jak zyskał ją każdy z was?

Ulquiorra zadrżał na te słowa i już, już miał coś dodać, ale Aizen-sama uprzedził go.

– Cóż… Trafiła ci się więc wielka moc. Mam nadzieję, że lepiej – podkreślił – nauczysz się ją kontrolować. Nie zapominaj, mój drogi, ile numerów mam do rozdania; z ilu złoży się Espada. Nie chciałbym z któregoś musieć rezygnować, nawet jeśli cała tamta zgraja nie przyda mi się aż tak.

Ulquiorrę aż ścisnęło coś w piersi.

– Jesteś silny – usłyszał. – Tylko zapewne jeszcze o tym o nie wiesz i to stąd wynika ta pocieszna płochliwość.

Silny, obiło się w uszach melodyjnie. Ulquiorra chciał zapamiętać ten ton.

– Wiesz, że tylko niektórzy arrancarzy, z którymi stoisz na filarze, mają już swe Resurrección? Niektórzy Privaron Espada są dziś jeszcze od nich silniejsi.

Młody Vasto Lorde aż zaniemówił.

– Zapewne zastanawiasz się teraz, dlaczego więc zostali wybrani. Otóż mają w sobie wielką moc, godną kilku szlifów i mojego czasu. W niedalekiej przyszłości staną się prawie tak potężni jak ty, dostaną swe miecze i uwolnią Zanpakutō. Dlatego zapytam raz jeszcze: skąd masz swe Zanpakutō, Ulquiorra? Baraggan nie dał ci miecza.

– Panie… wybacz mi, że dałem tak się ponieść. Zrobiłem to jednak tylko na twoją część. Pozwoliłeś mi stanąć wśród nich, a ja… ja…

– Już dajmy temu spokój. Odpowiedz na pytanie.

Jakby na zawołanie w wyobraźni Ulquiorra zobaczył Giichi. Przypomniał sobie też, jak nie stało ono na dworze przy Baragganie. Czy Aizen-sama już je poznał…? Nie było tu Giichi, więc raczej nie. A przecież ktoś tak silny jak ono mogłoby stać tuż obok Starrka…

– Więc…?

Ulquiorra przełknął gorzką ślinę. 

– Tę lancę przyniosłem z pustkowi Hueco Mundo. Została stworzona z energii Vasto Lorde i wręczona mi, bym kiedyś bronił tych ziem. Ja ją wchłonąłem, a kiedyś będzie broniła ziem Pana.

– Wręczona, hmm? – Aizen uniósł filiżankę do ust. – Interesujące.

Ulquiorra wciągnął na ten głos powietrze, jednak praktyka strachu nie pozwoliła mu zrobić tego nagle. Chłonął je powoli, starając się nie unosić piersi. Zamiast tego odważył się posłać Aizenowi krótkie spojrzenie. Było to całkiem nietrudne, gdyż przymykał on oczy w trakcie degustacji.

– Panie – zaczął Ulquiorra ostrożnie, ważąc znów każde ze słów – czy źle postąpiłem?

– Nie, mój drogi. – Aizen ostrożnie odłożył porcelanę na spodek, uszko trzymając w dwóch palcach. – Wątpliwość zrodziłaby dopiero rezygnacja z sił. Chciałbym jednak poznać w tobie ich wymiar. Staniesz więc w kolejnej walce ze Starrkiem i tym razem, wyjątkowo, dasz z siebie wszystko. Z całą resztą już nie staniesz.

Ulquiorra poczuł dreszcz. Czyli Aizen-sama od początku musiał wiedzieć o tym, iż Cifer tłamsił reiatsu, a uwolnił jego ćwierć dopiero pod sam koniec starcia! Wiedział, a mimo to Ulquiorra nie widział w nim teraz goryczy, raczej… zaciekawienie. Dlaczego? Zachowanie Pana było zbyt nieodgadnione. Czasem uśmiechał się naturalnie jak tu, prawiąc długo i pięknie, innym razem – mówił zwięźle, szybko przy tym poważniejąc.

– Wystygnie ci – zauważył teraz, wzrokiem wskazując na filiżankę.

Ulquiorra zobaczył, jak Aizen znów z niej upija, i sam natychmiast uniósł swoją do ust; też zamknął oczy. Przypomniał sobie ten moment, gdy na forum przed Baragganem Aizen ogłosił degradację jego przybocznych. Nikt, nawet Abirama Redder – choć gwałtowniejszy niż Grimmjow i Nnoitra brani razem – nie sprzeciwił mu się wtedy. Z drugiego miejsca przy tronie spadł o dwadzieścia numerów i nawet nie otworzył ust. Tylko Baraggan miał czelność… Ulquiorra zastanowił się chwilę. Skoro starzec zostanie drugim, kto stanie się Primerą…? Kto dostąpi takiego zaszczytu? Tylko jeden z nich wszystkich na to zasługiwał.

– Panie mój – odezwał się Ulquiorra, odkładając filiżankę. – Moja moc nie jest aż tak potężna, za jaką ją bierzesz. Nie chciałbym cię obrazić – wziął wdech, a oczy wlepił w blat przed sobą – nie uważam jednak, bym mógł stanąć z Coyote Starrkiem. Widziałem jego walkę z Nelliel, gdy samo jego hierro odparło jej cero. Czułem, jak dzielił duszę, każdej oddając reiatsu, aby nie zrobić jej krzywdy.

– Poczułeś to? – Aizen musnął palcami filiżankę, jakby w zamyśleniu.

– Tak.

– Coraz bardziej mnie ciekawisz, mój drogi… A więc boisz się go? – W Pana głosie nie usłyszał nonszalancji, jednak takie wydało mu się wzruszenie jego ramion.

I znów to drżenie gdzieś w środku… 

– Nie, Aizen-sama. Nie boję się. – Przełknął ślinę. – Uważam jedynie, że nie zasłużyłem na większy szacunek.

– Nie chcesz stanąć u mego boku? – Aizen odchylił głowę i sięgnął po filiżankę. Upił dość spory łyk, tym razem nie zamykając oczu; spojrzenie, które Ulquiorra czuł na sobie, było twarde i bez skrępowania. Tłamsił w sobie uczucie, by nie odwrócić głowy. Byłoby to jednak zbyt niewłaściwe. Skończyło się ledwo na myśli.

– Niczego innego nie pragnę, Panie – szepnął, ledwo dosłyszalnie. – Jednak to on jest Vasto Lorde od lat, gdy ja… ja…

– Ach, więc siłę mierzysz doświadczeniem, nie: potencjałem… – Odłożył filiżankę i uśmiechnął się nazbyt serdecznie. – Sądzę jednak, że kiedyś pożałujesz tej swojej pociesznej płochliwości, mój drogi.

Wstał, a jego słowa nie zabrzmiały jak groźba; było w nich coś wychowawczego, jakby opiekuńczego… Ulquiorra patrzył nań wdzięcznie i również wstał, gdy Pan ruszył w stronę drzwi. Dopiero przy nich z nagła surowo dodał:

– Będziesz jej żałował po stokroć.

 

***

Miała pustkę w głowie. Co robić? Iść do niego i przekazać mu cudowne wieści? Coś w stylu: Hej, Kisuke, nie martw się! Będziemy sobie tu żyli długo i szczęśliwie.

Wydała z siebie żałosny jęk.

Jak jakiś nieśmieszny żart…

Jeszcze by pewnie usłyszała, że: Yoruichi-san! Czy to wypada księżniczce tak nachodzić mężczyzn po nocach? Oczami wyobraźni widziała, jak siedział na poduszkach pod oknem, z kapeluszem naciągniętym na oczy. Jeśli w dzieciństwie ona lubiła opalać się na dachu – to był jej stały ląd, jej pozycja bezpieczna – Kisuke na pewno chował się gdzieś w piwnicach, pod za dużym pasiastym bucketem.

Uśmiechnęła się na tę myśl.

Lepiej było mu dać teraz spokój. Nie musiała pędzić do niego z nowiną od Ginreia, bo jaka to była nowina? Żadna, która rozluźniłaby Kisuke choć trochę; Yoruichi miała w sobie tylko tę odrobinę nadziei, że nie wpadł na kolejny genialny plan, kidō numer ileś tam…, by dostać się do Hueco Mundo albo z powrotem do Społeczności Dusz.

Mogłaby mu pomóc pogodzić się z Karakurą.

Bo przecież nie utknął tu sam! Utknął tu z przyjacielem i z nią, z Hirako, Hiyori i Lisą. Yoruichi przystanęła. Spojrzała w jaśniejące niebo, wciąż pełne milionów gwiazd. Zaszła w znany zaułek, z mocnym wybiciem zręcznie się wspięła po wyrwach w ceglanej ścianie. Wskoczyła do okna ostrożnie, przeskakując parapet. Lubiła ten pustostan – trochę na uboczu, niedaleko dworca; ze ścianami pełnymi graffiti i zapachem palonych śmieci. Ruszyła wyżej po schodach na czwarte piętro, a na sam dach już po metalowej drabince. Czuła na sobie pierwsze promienie słońca, więc usiadła wygodnie na wylanym betonie. Widziała stąd całe miasto.

Gdy dostrzeże słońce w zenicie, zejdzie dwa piętra w dół i przywita się znów z Hirako. To właśnie mu i całej reszcie opowie, kto odwiedził ją z domu.

Nawet jeśli wciąż nie odzyskają przytomności.

[źródełko][najedź, by pokolorwać]

/

/